Isang Tula

Sa buhay natin

Dumarating ang panahon ng

Kalungkutan at pangungulila

Ng biniro ako ng tadhana

Sinubok ang aking tatag at paniniwala

Kaibigan ang ibinigay na himala

Pait at hapdi, napalitan ng ngiti

Buhay kong malaon na’y

Muling binigyan ng kulay

Masaya, magulo, nakalilito

Puso’y kumakaba tuwing magkikita

Ganito pala ‘pag umiibig na

Sa mga pagsubok, bumigay ang marupok

Puso’y sinugatan, iniwang luhaan

Diyos ko, ako’y huwag pabayaan

Sa aking kapighatian,

Kaibigan ang naging kanlungan

Pilit hinilom aking pusong sugatan.

Siya’y iyo ng iwan, huwag nang ipaglaban.

Kumapit ng mahigpit, huwag bibitiwan

Nalilito na ang aking isipan

Sa bandang huli, pag-ibig ang nanaig

Usapang taimtim nauwi sa pagniniig

Aking bulaklak wagas ang dilig

Isa, dalawa, tatlo

Dumaang panahon hindi ko na mabilang

‘Pagkat pag-ibig na wagas ay walang hanggan

  

Dalangin ko ngayon  

Poon kami’y gabayan, buhay ay ingatan

Kami’y huwag pabayaan

Irog, tanggapin ang alay ko

Pag-ibig at buong buhay alay sa’yo

Hanggang ako’y tawagin na ni San Pedro

At kapag ang oras ay dumating

Iyong alalahanin, ako’y maghahanda na

Ng napakagandang dambana

Pahirin ang luha, palitan ng tuwa

Ika’y sasalubungin, kokoronahan ng bituin

Tayo’y mga anghel na sa langit na hangarin


*** I wrote this poem last year for my best friend and her partner. They celebrated their 10th year of being together last year and exchanged their vows in Tagaytay, 6 of us witness on that special day...